Στο πέρασμα του χρόνου...
(Αφιερωμένο από τη μαθήτρια Μαριλένα Β.)
Στο σχολείο αυτό εμείς εδώ
για πρώτη φορά βρήκαμε τον κρυφό μας θησαυρό.
Ήταν τα όμορφα λουλούδια;
Οι πεταλούδες που πετούν;
Όλα αυτά τα έξι χρόνια
την προσοχή μας την τραβούν.
Ήταν ο ήλιος μας που κάνει
τα πρόσωπά μας λαμπερά;
Τα σκαλάκια μας τα ωραία
που ακούσαν μυστικά;
Το σχολείο αυτό το αγαπήσαμε
στιγμές χαράς ή άγχους ζήσαμε.
Θα το΄ χουμε πάντα στο νου μας
είναι κομμάτι του εαυτού μας.
Δε μας νοιάζει που φεύγουμε
δάκρυα στα μάτια μας που βλέπουμε.
Δε μας νοιάζει καθόλου που πάμε
το σχολείο, αυτό το σχολείο.... το αγαπάμε!!!
και με την τάξη αυτή
απλά το λατρεύουμε.
Θυμάστε τη Δήμητρα τη χαμογελαστή,
με το όμορφο ατίθασο μαλλί;
Κι ο Παύλος με του τερματοφύλακα τη στολή
και με πάνω το μαλλί;
Από το μυαλό δε φεύγει η Μαρία
που ήταν στα μαθήματα ΜΙΑ.
Ήταν και η Ευαγγελία, που δεν της έμοιαζε καμία.
Και η Κ. Μιχαέλα ήταν κορίτσι "πήγαινε έλα".
Η φίλη μας η Πόπη,
εκνευριζόταν όταν τη φωνάζαμε Καλλιόπη.
Της Μεμνουνέ η αγκαλιά
από τις γλυκιές η πιο γλυκιά.
Κι ο Γιώργος με του Stan τα γυαλιά
και την ωραία τη λαλιά.
Ο Δημήτρης με το ψώνιο το πολύ και το όνειρο
για ομάδα ποδοσφαιριστή.
Μα είναι και η Λαμπρινή
από τις πρώτες τσιρίδες στην τάξη αυτή.
Κι άλλη μια είναι η Αγγελική
η πιο μοδάτη και γνωστή.
Κι ο Αντώνης με το Μιχάλη
ε, σαν αυτούς δεν υπάρχουν άλλοι.
Ο Μιχάλης με τον Αντώνη,
ο Michael και ο Tony.
Και τέλος ο Γκέσι και ο Γκέρι
που καλύτερα από μας δεν ξέρει
τι σημαίνει η φιλία αυτή
ο ψηλός και ο κοντός μαζί.
Βεβαίως όμως η κυρία Μένη
που έχει πολλούς λόγους για να είναι ευτυχισμένη
γιατί έχει μια τάξη φανταστική, φωνακλού, καταπληκτική
και όταν δε μας βάζει διάβασμα πολύ
την αγαπάμε όλοι σαν τρελοί!!!!
